Σε ονειρεύτηκα ξανά, με φόρεμα χρωματιστό, σε σκηνή πολύβουη,

Τρελή, σαν πάθος, ήρεμη, σαν ύπνος,

Κι εγώ, γυρτός, έσκυβα τα γόνατα

Και σκεφτόμουν: «Η ευτυχία είναι εκεί, είμαι και πάλι ηττημένος!»

Μα εσύ, Οφηλία, τον Άμλετ κοιτούσες

Χωρίς ευτυχία, χωρίς έρωτα, της ομορφιάς θεά,

Και τα ρόδα έπεφταν από το φτωχό ποιητή

Και ρόδα έραιναν, έραιναν τα όνειρά του  . . .

Εσύ πέθανες, μέσα σε μια ροζ λάμψη,

Με λουλούδια στο στήθος, με λουλούδια στους βοστρύχους,

Κι εγώ στεκόμουν μέσα στο άρωμά σου,

Με λουλούδια στο στήθος, στο κεφάλι, στα χέρια . . .