Για σένα η φωνή μου περιπαθής είναι και τρυφερή

Μ’ ανησυχεί της σκοτεινής νύχτας η αργοπορημένη σιωπή.

Στη παστάδα μου δίπλα θλιμμένο κερί

καίει· κυλώντας, κελαρύζοντας, οι δικοί μου στίχοι

ρέουν, γεμάτα από σένα, ρέουν, του έρωτα τα ρυάκια,

Τα μάτια σου μεσ’ στο σκοτάδι μπροστά μου λάμπουν

Χαμογελούν σ’ εμέ, κι ακούω ήχους:

Φίλε μου, τρυφερέ μου φίλε, σ’ αγαπώ … δική σου … δική σου!

1823

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης 

Δημοσιεύτηκε στο #3 του περιοδικού Στέπα