Καίει ο ήλιος, κάθιδρα όλα,

μαίνεται, αποβλακωμένη, η χαράδρα.

Σαν του γεροδεμένου κτηνοτρόφου τη δουλειά

Το έργο στης άνοιξης κοχλάζει τα χέρια.

 

Λιώνει το χιόνι και πάσχει από αναιμία

Στα κλαδάκια των αδύναμων γαλάζιων φλεβών.

Κοχλάζει όμως η ζωή στο στάβλο των αγελάδων,

Και με υγεία σκάβουνε τα δόντια των δίκρανων.

 

Αυτές οι νύχτες, αυτές οι μέρες και οι νύχτες!

Πέφτουν το καταμεσήμερο οι σταγόνες,

Η καχεξία των σταλακτιτών στις στέγες,

των άυπνων ρυακιών η φλυαρία!

 

Ορθάνοιχτο το βουστάσιο κι ο στάβλος.

Τα περιστέρια στο χιόνι τσιμπολογούν σπυριά,

Και των πάντων ζωοδότης κι ένοχος,

Μυρίζει με το φρέσκο αγέρι η κοπριά.

 

1946

 

Από τον ποιητικό κύκλο «Τα ποιήματα του Δόκτορα Ζιβάγκο»

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©