Σαν αιώνιο

συννεφάκι πετάει,

σα χαμόγελο

ξεγνοιασιάς,

σα χαμόγελο εφήμερο

γελάει.

Σαν ασημένια οροσειρά

πάνω απ’ το νερό πετάει –

– ηλιολουσμένη –

κυματιστή

Οροσειρά.

Αγνή,

Θαρρείς και είναι ο κόσμος,

Ηλιολουσμένη ολάκερη –

η χρυσή αυγή,

η παγκόσμια ψυχή.

Πίσω σου τρέχουν,

μέσα στη θλίψη,

θαρρείς σε συμπόσιο πηγαίνουν,

θαρρείς σε συμπόσιο πηγαίνουν,

βιαστικά.

Κάνεις το χορτάρι να θροΐζει:

«Εγώ είμαι εκεί,

όπου είναι τα λουλούδια…

ειρήνη υμίν…»

Και τρέχεις,

θαρρείς σε συμπόσιο πηγαίνεις,

μα εσύ –

_Εκεί_…

Φυσώντας

τ’ αγεράκι,

απλά αγγίζεις το χορτάρι,

μυρίζεις

δροσιά

σε μια στιγμή

στο γαλάζιο βουτάς,

πετάς με φτερούγες τζιτζικιών.

Από κατακόκκινα

γαρύφαλλα,

από τριφύλλια ροδαλά –

διώχνεις

τα μαμούνια.

1902

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©