Ομίχλη έπεσε πυκνή,

καίνε οι κόκκινες φωτιές.

Η ψυχή της παγωμένης Σβετλάνα

μυστηριώδη παιχνίδια ονειροπολεί.

 

Τρίζει το χιόνι – σφίγγονται οι καρδιές –

ήρεμο πάλι το φεγγάρι.

Γελούν έξω απ’ την πόρτα

είναι ο δρόμος σκοτεινός πιο πέρα.

Άσε με να κοιτάξω στου γέλιου τη γιορτή,

κάτω θα έρθω, με πρόσωπο κρυμμένο!

Οι κόκκινες κορδέλες είναι εμπόδιο,

ο καλός μου κοιτάζει στο ξώστεγο…

Μα η ομίχλη δε διαλύεται,

το μεσονύχτι περιμένω.

Κάποιος ψιθυρίζει και γελά,

και καίνε, καίνε οι φωτιές …

Τρίζει το χιόνι, στην παγωμένη εσχατιά

ήρεμο, αδιάκοπο το φως.

Κάποιο το έλκηθρο πέρασε…

«Το όνομα σας;» – Γέλιο αντί για απάντηση.

Να σηκώθηκε ανεμοθύελλα,

κατάλευκο έγινε το ξώστεγο…

Ο γελαστός και τρυφερός

το πρόσωπο μου σκεπάζει….

 

Ομίχλη έπεσε πυκνή,

χλωμό φωτίζει το φεγγάρι.

Η ψυχή της σκεπτικής Σβετλάνα

μ’ όνειρο θαυμαστό στεναχωριέται.

 

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

 

 

Лежат холодные туманы,

Горят багровые костры.

Душа морозная Светланы

В мечтах таинственной игры.

 

Скрипнет снег – сердца займутся –

Снова тихая луна.

За воротами смеются,

Дальше – улица темна.

Дай взгляну на праздник смеха,

Вниз сойду, покрыв лицо!

Ленты красные – помеха,

Милый глянет на крыльцо…

Но туман не шелохнется,

Жду полуночной поры.

Кто-то шепчет и смеется,

И горят, горят костры…

Скрипнет снег –

в морозной дали Тихий крадущийся свет.

Чьи-то санки пробежали…

“Ваше имя?”- Смех в ответ…

Вот поднялся вихорь снежный,

Побелело всё крыльцо…

И смеющийся,

и нежный Закрывает мне лицо…

Лежат холодные туманы,

 

Бледнея, крадется луна.

Душа задумчивой Светланы

Мечтой чудесной смущена…

31 декабря 1901