του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Στην γενική πρόβα της πρώτης όπερας του Σεργκέι Ραχμάνινοφ «Αλέκο», πλησίασε τον εικοσάχρονο και παντελώς άγνωστο εκείνη την εποχή συνθέτη, ο Πιότρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι και τον ρώτησε:

– Μόλις τελείωσα την όπερα δύο πράξεων «Γιολάντα», η οποία δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να αρκεί για μία ολοκληρωμένη παράσταση. Θα είχατε αντίρρηση, να παιχτεί μαζί με τη δική σας όπερα;

Συγκλονισμένος κι ευτυχισμένος ο Ραχμάνινοφ δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη κι έμεινε σιωπηλός, λες και το στόμα του ήταν γεμάτο νερό.

– Αν δεν έχετε αντίρρηση… – συνέχισε ο Τσαϊκόφσκι, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει την σιωπή του νεαρού συνθέτη.

– Έχει χάσει το χάρισμα της ομιλίας, Πιότρ Ιλίτς,- είπε κάποιος.

Ο Ραχμάνινοφ κούνησε το κεφάλι του επιβεβαιώνοντας τα λεχθέντα.

Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω,- είπε χαμογελώντας ο Τσαϊκόφσκι, – έχετε ή όχι αντίρρηση. Αν δεν μπορείτε να μιλήσετε, τουλάχιστον γνέψτε μου…

Αυτό έκανε ο Ραχμάνινοφ.

Σας ευχαριστώ, φιλάρεσκε νεαρέ, για την τιμή που μου κάνετε,- είπε γελώντας ο Πιότρ Ιλίτς.

* * *

Όταν ο Ραχμάνινοφ μετακόμισε στην Αμερική, ένας μουσικοκριτικός τον ρώτησε έκπληκτος:

Μαέστρο, γιατί ντύνεστε τόσο σεμνά;

Έτσι κι αλλιώς δεν με ξέρει κανείς.- απάντησε ο Ραχμάνινοφ.

Με την πάροδο του χρόνου, ο συνθέτης άλλαξε συνήθειες.

Μετά από μερικά χρόνια, ο ίδιος μουσικοκριτικός τον ρώτησε ξανά:

– Μαέστρο, η οικονομική σας κατάσταση άλλαξε προς το καλύτερο, μα δεν ντύνεστε καλύτερα.

Γιατί να το κάνω; Έτσι κι αλλιώς όλοι με γνωρίζουν,- είπε ο Ραχμάνινοφ ανασηκώνοντας τους ώμους του.