Της ερήμου πατέρες και κόρες άσπιλες,

για να πετάξει η καρδιά ερήμην,

ν’ αντέξει στης γης τις καταιγίδες και τις μάχες,

Συνθέσατε πλήθος θεϊκών προσευχών∙

καμιά όμως δεν με παρηγορεί,

σαν εκείνη που ο ιερέας επαναλαμβάνει

στης Μεγάλης νηστείας τις θλιμμένες ημέρες∙

αυτή ολοένα πιο συχνά μου έρχεται στα χείλη

τον πεπτωκότα βοηθά με δύναμη αόρατη:

Κύριε των ημερών μου! Πνεύμα νωθρότητας θλιμμένο

Φιλαρχίας, φίδι κρυμμένο σ’ αυτή,

Και φλυαρίας μην αφήσεις στην καρδιά μου να φωλιάσει.

Μα κάνε, Κύριε, τις αμαρτίες μου να δω,

τον αδελφό μου δεν θα κατακρίνω,

πνεύμα ειρήνευσης, υπομονής, αγάπης,

πνεύμα σοφίας την καρδιά μου ζωογόνησε.

 

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

Отцы пустынники и жены непорочны,

Чтоб сердцем возлетать во области заочны,

Чтоб укреплять его средь дольних бурь и битв,

Сложили множество божественных молитв;

Но ни одна из них меня не умиляет,

Как та, которую священник повторяет

Во дни печальные Великого поста;

Всех чаще мне она приходит на уста

И падшего крепит неведомою силой:

Владыко дней моих! дух праздности унылой,

Любоначалия, змеи сокрытой сей,

И празднословия не дай душе моей.

Но дай мне зреть мои, о боже, прегрешенья,

Да брат мой от меня не примет осужденья,

И дух смирения, терпения, любви

И целомудрия мне в сердце оживи.