Σε συνέχεια του προηγούμενου μουσικού «φλας», να πούμε πως και ο Σεργκέι Προκόφιεφ, Ουκρανός ήταν. Από το σημερινό Κράσνογιε.
Αν και ρομαντικός υποστηρικτής της επανάστασης, έζησε πολλά χρόνια στην Ευρώπη. Ήταν, νομίζω, στο Παρίσι και έθρεφε τον νόστο του τρώγοντας chateaubriand με sauce bearnaise, όταν ο λιμός σάρωνε την πατρίδα του. Όπως καταλαβαίνετε δεν έφαγε ποτέ πιροσκί με συκώτι πεθαμένων. Ίσως, γι’ αυτό και επέστρεψε.
Πολυλογίες, θα μου πείτε. Επικεντρώνομαι, λοιπόν, στο μείζον. Πέθανε την ίδια μέρα με τον Στάλιν. Ήταν άτυχος πολύ. Η είδηση του θανάτου του δημοσιεύθηκε μόλις στην 116 σελίδα του επίσημου κρατικού περιοδικού για τη μουσική «Σοβιέτσκαγια Μούζικα». Φυσικά οι προηγούμενες 115 σελίδες ήταν αφιερωμένες στον Στάλιν.
Τα λουλούδια στην κηδεία του ήταν χάρτινα – όλα τα φυσικά λέλουδα στεφάνωναν τον πατερούλη.
Εξήντα εννέα χρόνια μετά, το 2022, διέρρευσε ότι το παρανάλωμα στην Ουκρανία ξεκίνησε από μια σπίθα στα χάρτινα ανθάκια του Προκόβιεφ.
Αυτό αρκεί για να τον αγαπώ. Τον provocateur. Αυτό και φυσικά το μπαλέτο του Ρωμαίος και Ιουλιέτα με το καλό το τέλος.
