Ο σύντροφος Σουντουτσάνσκι ανέμενε αύξηση του αριθμού των μελών της οικογένειας. Κατά τις τελευταίες, αποφασιστικές ημέρες έχανε τον προσανατολισμό του ανάμεσα στα γραφεία των συναδέλφων του και με αδύναμη φωνή μουρμούριζε:
– Αγόρι ή κορίτσι; Αυτό είναι που με ενδιαφέρει, Μαρία Βασίλιεβνα! Αν είναι κορίτσι πως θα το πούμε;
Η Μαρία Βασίλιεβνα το ζήτημα της διαιώνισης του δοξασμένου γένους των Σουντουτσάνσκι δεν την ενδιέφερε σχεδόν καθόλου.
– Να την πείτε Κλοτίλντ, απαντούσε σκυθρωπή, ή όπως αλλιώς θέλετε. Για κοινωνικά ζητήματα δέχομαι μόνο μετά τα μαθήματα.
– Κι αν είναι αγόρι; Επέμενε ο Σουντουτσάνσκι.
– Με συγχωρείτε, είναι απασχολημένη, έλεγε η Μαρία Βασίλιεβνα, έχω μία κατεπείγουσα υπόθεση.
– Αν είναι αγόρι, συμβούλευε ο σύντροφος Οτβερστίεφ, να το πείτε προς τιμή μου Κόλια… Και να μην ανακατεύεστε εδώ, δεν έχετε καμία δουλειά. Πρέπει επειγόντως να λύσω τα ζητήματα της συσκευασίας.
Μία φορά ο Σουντουτσάνσκι έφτασε στην υπηρεσία του βαριανασαίνοντας.
– Κι αν είναι δίδυμα, τότε πως θα τα πούμε; Φώναξε ώστε να τον ακούσουν όλοι στο τμήμα του.
Οι υπάλληλοι πάγωσαν.
– Ω διάβολε! Κόλλησε! Πες τα όπως θέλεις! Ας πούμε Δαυίδ και Γολιάθ.
– Ή Μπρογκάουζ και Εφρόν. Τέλεια ονόματα.
Αυτό με τον Μπρογκάουζ το είπε ο Οτβέρστιεφ. Ήταν ετοιμόλογος.
– Αστειεύεστε, είπε ο Σουντουτσάνσκι παραπονιάρικα, εγώ όμως έστειλα ήδη τη σύζυγό στο μαιευτήριο.
Για να λέμε την αλήθεια, αυτή η ανακοίνωση του συντρόφου Σουντουτσάνσκι, δεν προκάλεσε την παραμικρή εντύπωση. Ήταν ο τελευταίος μήνας του οικονομικού έτους και όλοι ήταν πολύ απασχολημένοι.
Επιτέλους όμως, το συγκλονιστικό γεγονός συνέβη. Το γένος του Σουντουτσάνσκι διαιωνίστηκε. Ο ευτυχισμένος πατέρας πήγε στη δουλειά του. Ο ήλιος έκαιγε τα αυτιά του.
«Θα μπω και θα κάνω πως τάχα δεν συνέβη τίποτα, σκεφτόταν, κι όταν θα πέσουν πάνω μου με τις ερωτήσεις, ίσως να τους πω κάτι».
Έτσι και έκανε. Μπήκε, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
-Α! Σουντουτσάνσκι! Φώναξε ο Οτβέρστιεφ. Λοιπόν; Εντάξει;
– Εντάξει, απάντησε ο νεαρός πατέρας αναψοκοκκινισμένος.
– Φέρ’ την τότε εδώ.
– Αυτό είναι το θέμα, δεν είναι αυτή, αλλά αυτός. Αγόρι γεννήθηκε.
– Ωχ αμάν με το αγόρι σου! Για την κατάσταση σου μιλάω. Είναι έτοιμη η κατάσταση; Πρέπει να την φτιάξουμε κατεπειγόντως για να την παραδώσουμε.
Ο Σουντουτσάνσκι κάθισε θλιμμένος στο γραφείο του για να ολοκληρώσει την κατάσταση.
Φεύγοντας δεν κρατήθηκε και είπε στην Μαρία Βασίλιεβνα:
– Μήπως ερχόσασταν, παρόλα αυτά. Να δείτε το γιο μου. Μου μοιράζει πολύ. Οκτώμισι λίβρες ζυγίζει, λήσταρχος.
– Τρία κιλά και ένα τέταρτο, απάντησε μηχανικά η Μαρία Βασίλιεβνα.
– Θα έρθετε σήμερα στη συνέλευση; Θα συζητήσουμε ζητήματα εποπτείας..
– Άκου, Οτβέρστιεφ, είπε ο Σουντουτσάνσκι, το αγόρι μου είναι πανέμορφο! Σαν άνθρωπος, έχει κοιλιά, ποδαράκια. Έχει και αυτιά. Φυσικά, είναι ακόμη πολύ μικρά. Μήπως ερχόσουν; Η γυναίκα μου θα χαρεί πολύ!
– Πρέπει να πηγαίνω, είπε αναστενάζοντας ο Οτβέρστιεφ. – Πρέπει να οργανώσουμε την μεταφορά με μαούνα. Δεν έχω καθόλου χρόνο, αδελφέ μου. Τα σέβη μου στη χαζούλα σου. Είπε κι έφυγε τρέχοντας.
Εκείνη την ημέρα ο Σουντουτσάνσκι δεν κατάφερε να πείσει κανέναν να πάει μαζί του στο σπίτι και να καμαρώσει τον γιο του.
Ο καιρός περνούσε, ο γιος του έπαιρνε βάρος και οι γονείς άρχισαν να διαδίδουν πως τάχα είπε «αγκού», πράγμα που δεν μπορεί να ισχύει όταν μιλάμε για ένα μωρό μόλις δύο εβδομάδων.
Μα, ακόμη και αυτό το συγκλονιστικό νέο δεν προκάλεσε κανένα ρεύμα επισκέψεων των συναδέλφων του στο διαμέρισμα του Σουντουτσάνσκι.
Τότε ο δύστυχος πατέρας κατέφυγε σε ακραία μέτρα. Πήγε στη δουλειά του νωρίτερα από όλους και καρφίτσωσε στον πίνακα ανακοινώσεων το παρακάτω κείμενο:
Η μπριγάδα
Για την εξέταση του παιδιού του Σουντουτσάνσκι θα ξεκινήσει τις εργασίες της σήμερα στις 6.00 η ώρα, στο διαμέρισμα του συντρόφου Σουντουτσάνκι.
Η παρουσία των συν. Οτβέρστιεφ, Κουσκόφ, Ιμιανίνε, Σακάλασκαγια και Μπασμακόφ είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ.
Στις τρείς η ώρα πλησίασε τον Σουντουτσάνσκι ο Μπασμακόφ και του ψιθύρισε:
– Άκου Σουντουσάνσκι. Σήμερα δεν μπορώ καθόλου. Έχω να πάω στην ομάδα και μετά… η σύζυγος μου είναι άρρωστη, για όνομα του Θεού συμπάθα με!
– Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, απάντησε ψυχρά του Σουντουτσάνκι, όλοι έχουν πολλές δουλειές. Κι εγώ, μπορεί να έχω δουλειές. Όχι, αδελφέ μου, στην ανακοίνωση το γράφει ξεκάθαρα: «Η παρουσία είναι υποχρεωτική»…
Με την αντίστοιχη καθυστέρηση, δηλαδή στις επτά η ώρα, τα μέλη της μπριγάδας, λαχανιασμένα, έφτασαν στο διαμέρισμα του Σουντουτσάνσκι.
– Θα έπρεπε να είστε πιο συνεπείς,- παρατήρησε ο οικοδεσπότης, αλλά δεν πειράζει, καθίστε. Θα αρχίσουμε αμέσως.
Έφερε στο δωμάτιο το καρότσι, όπου, με ανοιχτό το στόμα ήταν ξαπλωμένος ο νεαρός Σουντουτσάνκσι.
– Ιδού, είπε ο Σουντουτσάνκσι πατήρ. – Μπορείτε να δείτε.
– Και ποια είναι η διαδικασία; Ρώτησε η Σακάλσκαγια. – Πρώτα θα κοιτάξουμε και μετά θα θέσουμε ερωτήσεις; Ή μήπως μπορούμε να ξεκινήσουμε με τις ερωτήσεις;
– Μπορείτε με τις ερωτήσεις, είπε ο πατέρας, προσπαθώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό και τη χαρά του.
– Μήπως θα μπορούσε να μας πει ο εισηγητής, ρώτησε ο Οτβέρστιεφ με το συνηθισμένο ύφος της φωνής του, ποιοι είναι οι ποιοτικοί δείκτες αυτού του αντικειμένου…
– Μπορώ να θέσω ένα διαδικαστικό ζήτημα ως προς τη διεξαγωγή της συνέλευσης; Τον διέκοψε, όπως πάντα, η δραστήρια Σακάλσκαγια.
– Μήπως παρατηρείται στο βρέφος χαμηλή αύξηση βάρους, δηλαδή δεν παίρνει βάρος; – ρώτησε δειλά ο Μπασμακόφ.
Κι έτσι πήρε μπροστά η μηχανή.
Ο ευτυχισμένος πατέρας δεν προλάβαινε να απαντάει στις ερωτήσεις.
1933
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
Δημοσιεύτηκε στην έντυπη “Στέπα”, τεύχος # 15
