Στις όχθες της λίμνης Πλέστσεφ, κοντά στην αρχαία ρωσική πόλη Περεσλάβλ – Ζαλένσι, σε ένα πανέμορφο λόφο βρισκόταν το υποστατικό Μπότικ[1], όπου φυλάσσεται η βάρκα του Μεγάλου Πέτρου, μία από τους προπάτορες του ρωσικού στόλου. Στις ήρεμες καλοκαιρινές ημέρες από εδώ φαίνονται στην απέναντι όχθη οι ήρεμες αντανακλάσεις στα γαλήνια νερά των αρχαίων εκκλησιών, των λοφίσκων με τις μικρές πολιτείες, ο ναός του 11ου αιώνα και πολλά άλλα που και ο ίδιος ο Μεγάλος Πέτρος από την Πετρούπολή του τα έβλεπε σαν αρχαιότητες.
Λίγα μέρη γύρω από τη Μόσχα είναι πιο όμορφα από το Μπότικ: από την κορυφή του λόφου, σε απόσταση από έξι έως εννέα βέρστια απλώνεται η λίμνη, εντελώς διάφανη με μια πανέμορφη παραλία ∙ δεξιά, συχνά μέσα από την ομίχλη, ξεπροβάλλει η αρχαία πόλη, σαν αόρατο κάστρο, αριστερά είναι τα δάση, όπου δεν υπάρχουν εξοχικές κατοικίες, μα είναι άγρια, με ελάφια, αρκούδες και απλώνονται μακριά, χωρίς σταματημό, προς το Βορρά.
Πριν από είκοσι χρόνια ζούσαμε εδώ τελείως απομονωμένοι, σε ένα λευκό αρχοντικό, ανάμεσα σε γέρικες σημύδες, οι οποίες, θα νόμιζε κανείς, πως επέζησαν από την εποχή της Αικατερίνης της Μεγάλης. Μόνο μία φορά το χρόνο, του Αγίου Πέτρου, όταν ανθίζουν όλα τα λουλούδια, συγκεντρώνονταν εδώ πολλοί κάτοικοι του Περεσλάβλ για να τιμήσουν τη μνήμη του Πέτρου. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο στους σπάνιους, περαστικούς επισκέπτες του υποστατικού εμείς δείχναμε το μνημείο του Μεγάλου Πέτρου που τοποθετήθηκε το 1852 από έναν ευγενή της πόλης του Βλαντίμιρ. Στο μνημείο αυτό με χρυσά γράμματα πάνω στο γκρίζο μάρμαρο ήταν γραμμένο το αυστηρό διάταγμα του τσάρου για την επικείμενη τιμωρία των απογόνων των βοεβόδων του Περεσλάβλ, αν δεν φυλάξουν τα υπολείμματα αυτού του αστείου στόλου. Μετά την ανάγνωση του αυστηρού διατάγματος, το θέαμα του διασωθέντος πλοιαρίου, μοναδικού από το πλήθος των γαλέρων και των φρεγατών του Πέτρου, προκαλούσε πάντα μια βαριά αίσθηση. Κάθε επισκέπτης, βλέποντας αυτό το πλοιάριο, θα έπρεπε να σκέφτεται ότι μάλλον πολύ αργά ασχολήθηκαν οι ευγενείς του Περεσλάβλ, πράγμα που καθιστούσε αναπόφευκτη την τιμωρία των απογόνων των βοεβόδων από τον Πέτρο.
Χαρακτηριστικό για τη ψυχοσύνθεση του Πέτρου ήταν η αέναη επιθυμία του να κινείται διαρκώς, και αυτό το κατάλαβαν πάρα πολύ καλά ο Πούσκιν και ο Φαλκόνε, οι οποίοι μας παρέδωσαν τη μορφή του γίγαντα πάνω στο ορειχάλκινο άλογο. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε, μετά από αυτά τα μνημεία, κάτι πιο φτηνό, από ένα μαρμάρινο πρες παπιέ που βρίσκεται στο Μπότικ. Στα πλαίσια των δυνάμεών μας αποφασίσαμε να μετατρέψουμε το Μπότικ σε ένα μνημείο που να αντιστοιχεί πλήρως στο χαρακτήρα του Πέτρου: οργανώσαμε στο θαυμάσιο λευκό σπίτι ένα γεωγραφικό σταθμό.
Θυμάμαι πως ένας από τους επιστήμονες που εργάστηκε σε αυτό το σταθμό (αν δεν με απατά η μνήμη μου ήταν ο καθηγητής Λάστοτσκιν), πρότεινε να κάνουμε επιστημονικά πειράματα εδώ όχι περισσότερο από πέντε χρόνια, γιατί μετά από πέντε χρόνια οι όχθες της πιο όμορφης λίμνης της Κεντρικής Ρωσίας θα γεμίσουν από σανατόρια, θέρετρα και εξοχικές κατοικίες.
Δεν επαληθεύτηκε η προφητεία του καθηγητή. Οι όχθες της λίμνης Πλέστσεφ παραμένουν έρημες μέχρι σήμερα.
Μετά το γεωγραφικό σταθμό για ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαμε ένα βιολογικό σταθμό, μετά μετατράπηκε σε Σπίτι ανάπαυσης, μετά έγινε τεχνική σχολή, ενώ στη συνέχεια η μία δραστηριότητα έδιωχνε την άλλη.
Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ έφεραν εδώ παιδιά, οι μητέρες των οποίων είχαν σκοτωθεί. Τα παιδιά ήταν εξαντλημένα, κοκκαλιάρικα, μα το απλό και δυνατό φυσικό περιβάλλον τα βοηθούσε κι όταν ήρθε η εποχή όπου άρχιζαν να κελαηδούν τα αηδόνια, τα παιδάκια είχαν συνέλθει, τραγουδούσαν και χόρευαν.
Τότε ήταν που το παρελθόν του αστείου στόλου του Πέτρου και η ύπαρξη αυτού του παιδικού πλοιαρίου, έδεσαν όμορφα μεταξύ τους, θαρρείς και ο ίδιος ο Πέτρος χάρηκε που είδε τα παιδιά και ακύρωσε το αυστηρό του διάταγμα περί τιμωρίας.
[1] Πλοιάριο στα ρωσικά (σ.τ.μ.)
Από την #2 Στέπα
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (С)
