Σα σφυρί

καρφώθηκε στο κεφάλι

η ακονισμένη λέξη,

καρφωμένη ανελέητα!

– Περιμένετε! Περίπολος!

Δεν σ’ αποχαιρέτησα.

Στο Κοντζ όρα! –

Τρέχω στις τραβέρσες,

ουρλιάζω και ο άνεμος κάτω με ρίχνει.

Όλα τα τραίνα

τρέχουν

πάνω από άλαλες γραμμές . . .

 

Απομακρύνθηκες από το σταθμό,

υπάκουα έσκυψαν οι σημαιοφόροι.

Σφύριζε

σφαδάζοντας το τραίνο,

με το λαρύγγι

έσκισε τ’ ατσάλινο αγέρα.

Ρίγη

δεν έπιαναν

τις κολλητές τραβέρσες.

 

Τις θηλιές της καπνιάς – ο αγέρας σκορπούσε.

Κι εγώ κοιτούσα σαν επίσημη νεκροφόρα

φορώντας γραβάτα . . .

Κι άξαφνα – τρέχοντας ξωπίσω:

– Στάσου ! Περιμένετε!

Εκείνη έφυγε για πάντα; –

 

Πάνω από το δάσος ορμούν οι σιλουέτες,

κι εγώ – στο πηγάδι,

στη τσαλόσκουπα,

να χτυπηθώ στην παγωμένη μοναξιά,

όπου η υγρασία κοιμάται με τη νύχτα αγκαλιά,

 

Έναν Καυκάσιο ξελόγιασες αμέσως

και σύντομα θα παντρευτείς,

κι εγώ – στις κουβαρίδες,

όπου ο κοκκαλοθραύστης οκτάπους

σφίγγοντας

θα με τσακίσει . . .

 

Φεύγω τρέχοντας  . . .

Επαρχιακό καρφί – στη σπλήνα!

Και παρόλα αυτά – ζωντανός!

Τρίτο πενθήμερο

στη βρωμιά και το κρύο

– δεν πειράζει, θα συνηθίσω –

πηγαίνω στη δουλειά μου

και μάλιστα καθημερινά

τρώω

κάτι πλαδαρό

με ξινό λάχανο.

Δεν προφέρω τ’ όνομά της.

Ζω σιωπηλός.

Σμίγοντας τα φρύδια

προσπαθώ να εκπληρώσω

την αναληφθείσα  υπόσχεση.

Ναι . . .  έτσι είναι πιο ήρεμα –

αναιμικός . . .

φάρμακο ναφθαλίνης –

ο  γιατρός

με είκοσι ενέσεις

έκανε έκτρωση στη μνήμη μου . . .

 

Χώθηκα στην τρύπα.

Κουτρουβαλώ δίχως μνήμη

χτυπάω στις πέτρες

ξέρω – δε θα ξαναβγώ στην επιφάνεια!

Στα υγρά σανίδια

σιωπηλά –

σωριάζομαι! . .