Θωπευτικότερο απ’ το χάδι

Το πρόσωπό σου,

Το χέρι σου λευκότερο

Κι απ’ τ’ άσπρο,

Από όλο συ πιο ξέμακρη

Τον κόσμο,

Και κάθε τι δικό σου

Απ’ το μοιραίο.

 

Απ’ το μοιραίο αυτό

Κι η θλίψη σου,

Και των σφιγμένων σου χεριών

Τα δάχτυλα,

Κι ο ήσυχος ο ήχος

Των λόγων σου των θαρρετών,

Και το βλεμμάτων σου

Το μάκρος.

1909

 

Μετάφραση Αντώνιος – Αιμίλιος Ταχιάος