Πόσο μισώ το φως
Μονόχρωμων αστεριών.
Χαίρε, παλιέ καημέ,
Ανάστημα των ναών!

Μάρμαρο υφαντό
Και αραχνοειδές,
Κέντα τον ουρανό
Με ελαφρές αιχμές!

Νιώθω: φτεροκοπάει,
Έρχεται η ώρα μου.
Έτσι. Μα που θα πάει
Το βέλος του έμβιου νου;

Ίσως γυρίσω πίσω,
Έχοντας εξαντλήσει
Τον δρόμο και τον καιρό.
Δεν μπόρεσα ν’ αγαπήσω
Εκεί – και δεν έχω θάρρος
Να αγαπώ εδώ.

1912

Μετάφραση Κατερίνα Λιάκου