Σωπαίνει η ψυχή. Στον παγωμένο ουρανό

Τα ίδια και πάλι λάμπουν αστέρια.

Γύρω, για το χρυσό ή το ψωμί

Λαοί θορυβώδεις φωνάζουν . . .

Εκείνη σιωπά, – και τις κραυγές ακούει

Και κόσμους μακρινούς θωρά,

Αλλά στη διπρόσωπη μοναξιά

Ετοιμάζει δώρα θαυμαστά,

Στους θεούς της ετοιμάζει δώρα

Και, βυθισμένη, στη σιγαλιά,

Μ’ ακάματη ακοή ακούει

Το μακρινό κάλεσμα της άλλης ψυχής.  . .

 

Σαν τα λευκά πουλιά πάνω από το πέλαγος

Οι αχώριστες καρδιές

Απ’ την ομίχλη πέρα το κάλεσμα ακούν

Και είναι οι μόνες άλλωστε που το κατανοούν.

 

3 Φεβρουαρίου 1901

 

Από την ποιητική σου συλλογή «Ποιήματα για τη θαυμάσια Δέσποινα»

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (С)