Θυμάμαι το υγρός δάσος, τους μαγεμένους δρόμους,

τις κεντημένες αχτίδες και το δροσερό χορτάρι .. .

Πόσο όμορφες ήταν αυτές της άνοιξες οι ταραχές!

Πως έτρεχαν τα σύννεφα στην ανεμπόδιστη γαλανάδα!

Διαφανής τζίτζικας, το διψασμένο βλέμμα μου μαγεύοντας,

εύκολα φώλιασε στο φωτισμένο κούτσουρο.

Τις χορδές της ψυχής συνταιριάζοντας τις συνηχήσεις,

Θαυμαστά ο φλώρος μ’ ένιωσε:

ξεχώριζα με ακρίβεια στην ψηλά στην πρασινάδα –

πότε το διακεκομμένο κλάμα, πότε την μαρμαρυγή των γέλιων.

Οι σημύδες που γαλίφικα θροΐζουν γύρω μου,

με δίδαξαν να συνδυάζω  τον κάθε ήχο με το σωστό ήχο,

και τις βουερές ρίμες τις επινόησε η ηχώ,

όταν, μέσα στη σιωπή της σκοτεινιασμένης μέρας,

περιπλανώμενος από παραξενιά σε μονοπάτι μοναχικό,

με τις κραυγές μου αναστάτωσα την ειρηνική εσχατιά,

και την κάλεσα να έρθει από την μοναχική αλέα.

 

18 Ιανουαρίου 1918

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (С)