«Τα όνειρά και τα αισθήματά μου για εκατοστή φορά

σ' εσένα έρχονται από το δρόμο των προσκυνητών»

Ουλίαμ Σαίξπηρ

 

Δίπλα σε στάδια, ναούς,

δίπλα σε μπαρ και παρεκκλήσια,

δίπλα σε νεκροταφεία πολυτελή

δίπλα σε μεγάλες αγορές,

στον κόσμο και τον πένθος δίπλα,

δίπλα στη Ρώμη και την Μέκκα,

από τον γαλάζιο ήλιο μαυρισμένες,

βαδίζουνε στη γη οι προσκυνητές.

Σακατεμένοι είναι και γυρτοί,

μισόγυμνοι και πεινασμένοι,

γεμάτο από δειλινό το βλέμμα τους ,

γεμάτη απ’ την αυγή η καρδιά τους.

Πίσω τους τραγουδούν οι ερημιές,

οι αστραπές πετούνε,

αστέρια λάμπουν πάνω τους,

βραχνά πουλιά τους κελαηδούνε:

ο κόσμος μένει ο παλιός,

ναι, μένει ο παλιός

ο εκτυφλωτικά λευκός,

ο αμφιβόλως τρυφερός,

ο κόσμος μένει ψεύτικος,

ο κόσμος μένει αιώνιος,

ίσως να είναι προσιτός,

παρόλα αυτά είναι άπειρος.

Πάει να πει πως νόημα δεν έχει

στον εαυτό σου αν πιστεύεις ή στον Θεό.

… Πάει να πει πως έχει απομείνει μόνο

η ψευδαίσθηση και ο δρόμος.

Θα έχει γη τα δειλινά

θα έχει τις αυγούλες.

Κοπριά της ας είναι οι φαντάροι

και μπόλια της οι ποιητές.

1958

 

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (C)

 

Пилигримы

«Мои мечты и чувства в сотый раз

Идут к тебе дорогой пилигримов»

В. Шекспир

 

Мимо ристалищ, капищ,

мимо храмов и баров,

мимо шикарных кладбищ,

мимо больших базаров,

мира и горя мимо,

мимо Мекки и Рима,

синим солнцем палимы,

идут по земле пилигримы.

Увечны они, горбаты,

голодны, полуодеты,

глаза их полны заката,

сердца их полны рассвета.

За ними поют пустыни,

вспыхивают зарницы,

звезды горят над ними,

и хрипло кричат им птицы:

что мир останется прежним,

да, останется прежним,

ослепительно снежным,

и сомнительно нежным,

мир останется лживым,

мир останется вечным,

может быть, постижимым,

но все-таки бесконечным.

И, значит, не будет толка

от веры в себя да в Бога.

…И, значит, остались только

иллюзия и дорога.

И быть над землей закатам,

и быть над землей рассветам.

Удобрить ее солдатам.

Одобрить ее поэтам.