Мein Libchen, was willst du noch mehr?

Έτρεχαν στον τοίχο οι ωροδείκτες.

Η ώρα έμοιαζε με κατσαρίδα.

Σταμάτα πια, γιατί πετάς πιάτα,

Γιατί ταράσσεσαι, γιατί σπας ποτήρια;

Σ’ αυτή τη ταΐστρα τη σανιδένια

Όλα μπορούν να συμβούν.

Η ευτυχία, δε λυπάται την ευτυχία!

Βροντή δεν ακούστηκε, γιατί σταυροκοπιέσαι;

Ίσως η αστραπή χτυπήσει, –

Κι ανάψει η μουσκεμένη καμπίνα.

Αλλιώς θα ξεσκίσουν όλα τα κουτάβια.

Η βροχή θα περάσει το ξώστεγο σα τα σκάγια.

Έχουμε ακόμη ξύλα στην εξώπορτα.

Η ζέστη του φεγγαριού πίσω το έλατο – τζάκι,

Όλα, σαν πλυμένη ποδιά,

Το μαύρο σύννεφο θα τα στεγνώσει και τα νανουρίσει.

 

Κι όταν στο πηγάδι θα ορμήσει

Ο ανεμοστρόβιλος της νοσταλγίας, τότε περαστική

Η θύελλα θα υμνήσει την οικοκυρική.

Τι άλλο θέλεις ακόμη;

 

Ο χρόνος κάηκε στην κηροζίνη

Σαν την σκνίπα που όρμησε στη λάμπα.

Νάτος στην αυγή ο γκριζογάλανος

Ξύπνησε νυσταγμένος, ξύπνησε μουσκεμένος.

 

Κοιτάζει στο παράθυρο, σα στη λαβή,

Παλιός, τρομακτικός από τη συμπόνια.

Υγρό το μαξιλάρι του

Παράχωσε σ’ αυτό τους λυγμούς του.

 

Πώς να καθησυχάσεις τούτο το κουρέλι;

Ω, χωρίς ούτε μια φορά ν’ αστειευτεί

Πώς του περασμένου καλοκαιριού

Την έρημη θλίψη να παρηγορήσει;

 

Το δάσος κρεμάστηκε σε μολυβένια νήματα

Γκρίζο και σκυθρωπό το αρκουδοβότανο,

Εκείνος – με δάκρυα, κι εσύ πανέμορφη

Ολάκερη, σα μέρα, σαν ανυπομονησία!

 

Γιατί κλαίει αυτός ο γέρος βλάκας;

Μήπως είδε άλλους ευτυχισμένους;

Μήπως τα ηλιοτρόπια στα χωριά

Θα σβήσουν – τον ήλιο – μέσα στη σκόνη και τη νεροποντή;

1922

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

 

Любимая, что тебе еще угодно?

Мein Libchen, was willst du noch mehr?

По стене сбежали стрелки.

Час похож на таракана.

Брось, к чему швырять тарелки,

Бить тревогу, бить стаканы?

С этой дачею дощатой

Может и не то случиться.

Счастье, счастью нет пощады!

Гром не грянул, что креститься?

Может молния ударить,-

Вспыхнет мокрою кабинкой.

Или всех щенят раздарят.

Дождь крыло пробьет дробинкой.

Все еще нам лес – передней.

Лунный жар за елью – печью,

Все, как стираный передник,

Туча сохнет и лепечет.

 

И когда к колодцу рвется

Смерч тоски, то мимоходом

Буря хвалит домоводство.

Что тебе еще угодно?

 

Год сгорел на керосине

Залетевшей в лампу мошкой.

Вон зарею серо-синей

Встал он сонный, встал намокший.

 

Он глядит в окно, как в дужку,

Старый, страшный состраданьем.

От него мокра подушка,

Он зарыл в нее рыданья.

 

Чем утешить эту ветошь?

О, ни разу не шутивший,

Чем запущенного лета

Грусть заглохшую утишить?

 

Лес навис в свинцовых пасмах,

Сед и пасмурен репейник,

Он – в слезах, а ты прекрасна,

Вся, как день, как нетерпенье!

 

Что он плачет, старый олух?

Иль видал каких счастливей?

Иль подсолнечники в селах

Гаснут – солнца – в пыль и ливень?

1922