• Ποίηση
    • Χρυσός αιώνας
    • Αργυρός αιώνας
    • Φωνές
    • Φύλλα
    • Δοκιμές
  • Διήγημα
  • Δοκίμιο
  • Εικαστικά
    • Φωτογραφία
    • Ζωγραφική
  • Cinema
  • Θέατρο
  • Τετράδια ρωσικής σκέψης
    • Φιλοσοφία
    • Θεολογία
    • Αισθητική
    • Ιστορία
  • Blog
  • Εκδηλώσεις
  • Αντίδωρα
  • Media kit
  • Interviews
  • Βιβλιοστάσιο
  • Εκδόσεις s@mizdat
  • Επικοινωνία
 

Στέπα

Επιθεώρηση ρωσικού πολιτισμού
  • Ποίηση
    • Χρυσός αιώνας
    • Αργυρός αιώνας
    • Φωνές
    • Φύλλα
    • Δοκιμές
  • Διήγημα
  • Δοκίμιο
  • Εικαστικά
    • Φωτογραφία
    • Ζωγραφική
  • Cinema
  • Θέατρο
  • Τετράδια ρωσικής σκέψης
    • Φιλοσοφία
    • Θεολογία
    • Αισθητική
    • Ιστορία
  • Blog
  • Εκδηλώσεις
  • Αντίδωρα
  • Media kit
  • Interviews
  • Βιβλιοστάσιο
  • Εκδόσεις s@mizdat
  • Επικοινωνία

Στέπα

  • Ποίηση
    • Χρυσός αιώνας
    • Αργυρός αιώνας
    • Φωνές
    • Φύλλα
    • Δοκιμές
  • Διήγημα
  • Δοκίμιο
  • Εικαστικά
    • Φωτογραφία
    • Ζωγραφική
  • Cinema
  • Θέατρο
  • Τετράδια ρωσικής σκέψης
    • Φιλοσοφία
    • Θεολογία
    • Αισθητική
    • Ιστορία
  • Blog
  • Εκδηλώσεις
  • Αντίδωρα
  • Media kit
  • Interviews
  • Βιβλιοστάσιο
  • Εκδόσεις s@mizdat
  • Επικοινωνία

In Blog, Ποίηση, Φωνές

Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο Φεύγουν οι μάνες

2.6K Views August 17, 2017 Be first to comment

Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο Φεύγουν οι μάνες

Φεύγουν οι μάνες από εμάς

Φεύγουν σιγά, ακροπατώντας,

Μα εμείς κοιμόμαστε ήρεμα, σαν είμαστε χορτάτοι,

Δίχως στην τρομερή τούτη στιγμή να δίνουμε σημασία.

Φεύγουν οι μάνες από εμάς, μα όχι αμέσως,

Μόνο εμείς νομίζουμε πως φεύγουν ξαφνικά.

Φεύγουν αργά, τρομακτικά,

Με βήματα μικρά στου χρόνου τα σκαλοπάτια,

Απομακρύνονται αυτές, απομακρύνονται συνέχεια.

Αυτές ζητάμε όταν ξυπνάμε ξαφνικά,

Τα χέρια όμως πιάνουν τον αέρα,

Γυάλινος τοίχος είναι ανάμεσά τους!

Αργήσαμε! Ήρθε η τρομερή η ώρα.

Κοιτάζουμε διαρκώς με μάτια βουρκωμένα

Τις ήρεμες και σκυθρωπές παρέες,

Είναι οι μάνες μας που φεύγουν από εμάς…

 

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©

 

Уходят наши матери от нас,

Уходят потихонечку, на цыпочках,

А мы спокойно спим, едой насытившись,

Не замечая этот страшный час.

Уходят наши матери от нас не сразу, нет,

Нам это только кажется, что сразу.

Они уходят медленно и странно,

Шагами маленькими по ступеням лет

Все удаляются они, все удаляются.

К ним тянемся очнувшись ото сна,

Но руки вдруг о воздух ударяются –

В нем выросла стеклянная стена!

Мы опоздали. Пробил страшный час.

Глядим мы со слезами постоянными,

Как тихими суровыми колоннами

Уходят наши матери от нас…

 

Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο
Share

Previous Post

Μπορίς Παστερνάκ Apassionata

In Blog

Μπορίς Παστερνάκ Apassionata

View Post

Next Post

Ιωσήφ Μπρόντσκι Ο ορισμός της…

In Blog

Ιωσήφ Μπρόντσκι Ο ορισμός της ποίησης

View Post

Subscribe to our Newsletter

Instagram

Instagram has returned invalid data.

Follow Me!

  • Ποίηση
    • Χρυσός αιώνας
    • Αργυρός αιώνας
    • Φωνές
    • Φύλλα
    • Δοκιμές
  • Διήγημα
  • Δοκίμιο
  • Εικαστικά
    • Φωτογραφία
    • Ζωγραφική
  • Cinema
  • Θέατρο
  • Τετράδια ρωσικής σκέψης
    • Φιλοσοφία
    • Θεολογία
    • Αισθητική
    • Ιστορία
  • Blog
  • Εκδηλώσεις
  • Αντίδωρα
  • Media kit
  • Interviews
  • Βιβλιοστάσιο
  • Εκδόσεις s@mizdat
  • Επικοινωνία

© 2018 Περιοδικό Στέπα - All Rights Reserved. Designed by Elena Vasilaki