Φεύγουν οι μάνες από εμάς

Φεύγουν σιγά, ακροπατώντας,

Μα εμείς κοιμόμαστε ήρεμα, σαν είμαστε χορτάτοι,

Δίχως στην τρομερή τούτη στιγμή να δίνουμε σημασία.

Φεύγουν οι μάνες από εμάς, μα όχι αμέσως,

Μόνο εμείς νομίζουμε πως φεύγουν ξαφνικά.

Φεύγουν αργά, τρομακτικά,

Με βήματα μικρά στου χρόνου τα σκαλοπάτια,

Απομακρύνονται αυτές, απομακρύνονται συνέχεια.

Αυτές ζητάμε όταν ξυπνάμε ξαφνικά,

Τα χέρια όμως πιάνουν τον αέρα,

Γυάλινος τοίχος είναι ανάμεσά τους!

Αργήσαμε! Ήρθε η τρομερή η ώρα.

Κοιτάζουμε διαρκώς με μάτια βουρκωμένα

Τις ήρεμες και σκυθρωπές παρέες,

Είναι οι μάνες μας που φεύγουν από εμάς…

 

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©

 

Уходят наши матери от нас,

Уходят потихонечку, на цыпочках,

А мы спокойно спим, едой насытившись,

Не замечая этот страшный час.

Уходят наши матери от нас не сразу, нет,

Нам это только кажется, что сразу.

Они уходят медленно и странно,

Шагами маленькими по ступеням лет

Все удаляются они, все удаляются.

К ним тянемся очнувшись ото сна,

Но руки вдруг о воздух ударяются –

В нем выросла стеклянная стена!

Мы опоздали. Пробил страшный час.

Глядим мы со слезами постоянными,

Как тихими суровыми колоннами

Уходят наши матери от нас…