Μέσα στην παγωνιά, σε ένα τόπο που έχει μάλλον συνηθίσει

στον καύσωνα,

απ’ ό,τι στο κρύο, αντί για ένα βουνό,  μα σε μία πεδιάδα,

το Βρέφος σε μία σπηλιά έχει γεννηθεί τον κόσμο για να σώσει∙

λυσσομανούσε ο άνεμος, όπως μόνο στην έρημο συμβαίνει.

 

Όλα του φαίνονταν τεράστια: το στήθος της Μητέρας,

ο κίτρινος ατμός

απ’ τα ρουθούνια των βοδιών, οι μάγοι – ο Μπαλτάσαρ, ο Κασπάρ,

ο Μελχιόρ∙ τα δώρα που κουβάλησαν εδώ.

Ήταν απλά μία τελεία. Τελεία, όμως, ήταν και τ’ Αστέρι.

 

Προσεκτικά, ακίνητα, μέσα απ’ τα λίγα σύννεφα,

το ξαπλωμένο στην κούνια Βρέφος από μακριά,

από του Σύμπαντος το βάθος, από την άλλη του μεριά,

τ’ Αστέρι κοιτούσε στη σπηλιά. Ήταν το βλέμμα του Πατέρα.

1987

 

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

 

РОЖДЕСТВЕНСКАЯ ЗВЕЗДА

 

В холодную пору, в местности, привычной скорей к жаре,

чем к холоду, к плоской поверхности более, чем к горе,

Младенец родился в пещере, чтоб мир спасти;

мело, как только в пустыне может зимой мести.

 

Ему все казалось огромным: грудь Матери, желтый пар

из воловьих ноздрей, волхвы – Бальтазар, Каспар,

Мельхиор; их подарки, втащенные сюда.

Он был всего лишь точкой. И точкой была Звезда.

 

Внимательно, не мигая, сквозь редкие облака,

на лежащего в яслях Ребенка издалека,

из глубины Вселенной, с другого ее конца,

Звезда смотрела в пещеру. И это был взгляд Отца.
1987