Θυμάμαι: καθόμασταν οι δυο μας στο παγκάκι.

Μπροστά μας ήταν μια παρατημένη πηγή

και το ήρεμο χορτάρι.

Μιλούσα για το Θεό, την ενατένιση και τη ζωή…

και για να καταλάβει το παιδί μου,

μικρούς κύκλους σχεδίαζα στην άμμο.

Κύλησε ο χρόνος. Και τρυφερή, σαν μάνα, η θλίψη

μ’ οδήγησε ξανά σε τούτο το παγκάκι.

Να η παρατημένη πηγή,

κι εκείνο το ήρεμο χορτάρι,

κι οι ίδιες σκέψεις για το Θεό, για τη ζωή.

Μόνο που δεν υπάρχουν οι αθώα νεκρές, εκείνες που δεν αναστήθηκαν λέξεις,

δεν υπάρχουν ούτε κι οι μικροί, ξεκάθαροι

κύκλοι μου που έσβησε απ’ το χώμα η βροχή.

 

1899

 

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

 

 

КРУГИ

 

 

Я помню: мы вдвоем сидели на скамейке.

Пред нами был покинутый источник

и тихая зелень.

Я говорил о Боге, о созерцании и жизни…
И, чтоб понятней было моему ребенку,
я легкие круги чертил на песке.
И год минул. И нежная, как мать, печаль
меня на ту скамейку привела.
Вот покинутый источник,
та же тихая зелень,
те же мысли о Боге, о жизни.
Только нет безвинно-умерших, невоскресших слов,
и нет дождем смытых,
землей скрытых,
моих ясных, легких кругов.

1899