Sad man jokes his own way

 

Δεν είμαι φιλόσοφος. Όχι, ψέματα δεν θα πω.

Είμαι γέρος άνθρωπος, μα όχι φιλόσοφος,

παρόλο που δεν μπορώ να αποφύγω

ορισμένα παράφορα ερωτήματα.

Είμαι θλιμμένος άνθρωπος, και αστειεύομαι

με τον δικό μου τρόπο, εν μέρει μοιάζοντας

με πύργο. Μεταμφιέστηκα στο κλειδί

που δεν επιτρέπει η φαλάκρα και το φιλότιμο.

Είθε εκείνοι που αναζητούν την αλήθεια,

να μην μπορέσουν τώρα να συγκρατήσουν τα χασμουρητά τους,

να πάρουν έναν παπαγάλο,

και εκείνοι να του μουρμουρίζουν ανέκδοτα.

Όπως όταν κάνεις  βόλτα θεόγυμνος,

έτσι ακριβώς – και ξέρετε, χωρίς γέλια –

υπάρχει κάτι το πρωτόγονο στο μεγάλο

γλέντι όπου ακούς την ηχώ σου.

Η σοβαρότητα, δυστυχώς, δεν είναι πλεονέκτημα.

Σ’ αυτούς που τώρα περιφρονητικά φτύνω,

θ’ αποδείξω πως δεν επιδιώκω

να γυρίσω πίσω, στη επιπόλαιη νιότη.

Έτσι, το ευχάριστο στο βλέμμα θέαμα

παπούτσια θα πετάξει στο κατακάθι.

Τουλάχιστον το όφελος της διαλεκτικής βλέπω

προς βολή της αναδρομής.

 

Δεν κάνω ούτε για παιδιά, ούτε για αρνιά.

Δεν έχω συγγενείς, αδέλφια.

Η ένωση της αρχής και του τέλους

είναι μάλλον δουλειά του ακροβάτη.

Εγώ κάπου στο ενδιάμεσο ή απ’ έξω.

Ωστόσο, προσπαθώ, χάριν αστεϊσμού,

Βρισκόμενος όντως παράμερα,

Να επιμένω ότι «όχι, είμαι στο ενδιάμεσο» . . .

 

1964 (;)

 

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

 

Отрывок

 

Sad man jokes his own way¹

Я не философ. Нет, я не солгу.

Я старый человек, а не философ,

хотя я отмахнуться не могу

от некоторых бешеных вопросов.

Я грустный человек,

и я шучупо-своему,

отчасти уподобясь замку.

А уподобиться ключуне

позволяет лысина и совесть.

Пусть те правдоискатели,

что тутне в силах удержаться от зевоты,

себе по попугаю заведут,

и те цедить им будут анекдоты.

Вот так же, как в прогулке нагишом,

вот так — и это, знаете, без смеха —

есть что-то первобытное в большом

веселии от собственного эха.

Серьезность, к сожалению, не плюс.

Но тем, что я презрительно отплюнусь,

я только докажу, что не стремлюсьназад,

в глубокомысленную юность.

Так зрелище, приятное для глаз,

башмак заносит в мерзостную жижу.

Хоть пользу диалектики

как разв удобстве ретроспекции я вижу.

 

Я не гожусь ни в дети, ни в отцы.

Я не имею родственницы, брата.

Соединять начала и концызанятие

скорей для акробата.

Я где-то в промежутке или вне.

Однако я стараюсь, ради шутки,

в действительности стоя в стороне,

настаивать, что “нет, я в промежутке”…

 

1964(?)