Ἀναλογίζομαι τόν ἑαυτό μου ἕνα Κυριακάτικο πρωί, νά στέκομαι κατά τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας σέ ἕναν Ὀρθόδοξο ναό τοῦ Τιφλίδας στήν Γεωργία, προετοιμασμένος νά μεταλάβω. Τά κεφάλια ὅλων τῶν γυναικῶν εἶναι ἐμφανῶς καλυμμένα, ἡ ἀτμόσφαιρα γαλήνια καί εὐλαβική. Καθένας ἀκίνητος. Ἔχω σκυμμένο τό κεφάλι μου, κλειστά τά μάτια, καί ἀκούω τά ἰδιόμελα τῆς Λιτής στά Γεωργιανά.
Ἀρχίζω λίγο-λίγο νά μήν αἰσθάνομαι καλά – ναυτία, κράμπες στό στομάχι, ἀδυναμία, κι ἀρχίζω νά φοβᾶμαι πώς πρέπει νά βγῶ ἔξω χωρίς καθυστέρηση. Γυρίζω καί, προσπαθώντας νά μήν ἐνοχλήσω τό εὐλαβικ όἐκκλησίασμα, περνάω ἀνάμεσά τους καί βγαίνω ἀπό τόν ναό. Βρίσκω ἕνα παγκάκι καί κάθομαι. Πίνω μιά σταλιά νερό· μετά ἀπό μερικά λεπτά, μοῦ γίνεται φανερό πώς δέν εἶμαι σέ θέση νά ἐπιστρέψω στήν Λειτουργία, καί ἀργά -ἀργά ἐπίστρέφω στό ξενοδοχεῖο μας, ὅπου πρέπει νά ἀναπληρώσω τίς σωματικές μου δυνάμεις.
Εἶχα τηρήσει τήν συνήθη, μετά τά μεσάνυχτα καί πρίν ἀπό τήν Θεία Μετάληψη νηστεία, ἀλλά τό σῶμα μου ἀρνιόταν νά συνεργαστεῖ· βρισκόταν σέ σύγχυση μέ τίς 9 ὧρες χρονική διαφορά ἀπό τό Σικάγο. Εἴχαμε κάνει ἕνα ἐξαντλητικό ταξίδι ὥσπου νά φτάσουμε στην Τιφλίδα μόλις τήν προηγουμένη, καί να μποῦμε στό δωμάτιο τοῦ ξενοδοχείου μας μετά τίς 4 τό ξημέρωμα. Πολύ μεγάλη ἡ ἀπογοήτευση νά χάσουμε τή Λειτουργία καί τήν Θεία Κοινωνία στήν Δημοκρατία τῆς Γεωργίας. Θά γυρίζαμε στό Σικάγο τήν ἑπόμενη Κυριακή. Αὐτά συνέβησαν τό 2016.
Ἀνακάλεσα τό συμβάν, ὅταν διάβασα γιά πῶς ἀντέδρασαν οἱ ἐκκλησίες στήν Γεωργία μπροστά στήν ἀπειλή τοῦ κορωναϊοῦ, καί εἶδα τό τρίλεπτο βίντεο πού δείχνει τή λειτουργία σέ μιάν ἐνορίατῆς Γεωργίας, ἡ ὁποία μεταδιδόταν στούς πιστούς ἔξω ἀπότ όν ναό·προφανῶς κρατοῦσαν τίς «ἀποστάσεις» ὅμως εἶχαν συναθροιστεῖ γιά τή συμμετοχή στή λατρεία ὅσο καλύτερα μποροῦσαν. Μετέλαβαν κρατώντας τίς ἀποστάσεις ὅλοι, ἐκτός ἀπό τόν ἱερέα καί τούς βοηθούς. Σέβονται καί την Μετάληψη καί τούς συνανθρώπους τους Χριστιανούς.
Δέν ἔχω τήν πρόθεση νά μοιραστῶ τό παρόν, ἐπειδή διεκδικῶ μιά θέση ἀπέναντι στίς πράξεις διαφόρων ἱεραρχῶν, ἄν καί εἶναι ἐπαρκῶς εὔκολο νά σχολιάσει κανείς τίς ἀκραῖες δράσεις κάθε πλευρᾶς: ἐκείνους πού ἔκλεισαν παντελῶς τίς ἐκκλησίες τους ἀκόμη κι ὅταν ἡ κυβέρνηση δέν ἀπαίτησε κάτι τέτοιο, καί κείνους πού ἀγνόησαν ὅλους τούς περιορισμούς, εἴτε ἔλαβαν αὐστηρές συστάσεις εἴτε ὑποχρεώθηκαν ἀπό τόν νόμο. Τό μόνο μου σχόλιό εἶναι πώς αὐτές οἱ θέσεις φαίνονται ἀκραῖες.
Ὅ,τι ἐκτιμῶ σ’ αὐτό τό βίντεο εἶναι τά στοιχεῖα σωφροσύνης καί προσεκτικῆς σκέψης : ναί, ὑπάρχει σοβαρή ἀπειλή ἀπό τόν ἰό πού δέν πρέπει νά ἀγνοοῦμε· ὄχι, δέν θά σπεύσουμε νά κλείσουμε τίς ἐκκλησίες· ναί, ἡ ἐκκλησία θά ἔχει Λειτουργία τήν Κυριακή· ὄχι, δέν θά τήν τελοῦμε ἁπλῶς – κατά τό σύνηθες· ναί, θά λάβουμε πολύ σοβαρές προφυλάξεις· ὄχι, δέν θά ἀπαγορεύσουμε τήν Θεία Κοινωνία.
Νά ἕνα ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας τοῦ Πατριάρχη τῆς Γεωργίας, σέ ἀπάντηση τῆς κριτικῆς πού δέχτηκε: «Ἡ ἀπαγόρευση τῆς συμμετοχῆς στήν ἐκκλησία γιά κείνους πού τούς εἶναι ζωτική ἀνάγκη εἶναι μιά ἀναπολόγητη προσβολή κατά τοῦ Θεοῦ.» Εἰπώθηκε ὅτι ὅποιος αἰσθάνεται ἀρρωστος, ἀσφαλῶς, πρέπει νά μένει στό σπίτι. Μιά ἐπίσκεψη ἀπό ἰερέα θά μποροῦσε νά ζητηθεῖ. Δέν εἶμαι σίγουρος γιά τό ποιά εἶναι ἡ τέλεια τακτική γιά κάθε συγκεκριμένη ἐκκλησία.
Ἐνῶ ἡ παράδοση λέει ὅτι ὁ Χριστιανισμός κηρύχθηκε στήν Γεωργία κατά τόν πρῶτο αἰῶνα ( ἀπό τον Σίμωνα τόν Ζηλωτή καί τόν Ἀνδρέα), γύρω στό 315 ἔγινε τό ἐπίσημο θρήσκευμα τοῦ Κάρτλι ( Kartli, Iberia) ἐκεῖ ὅπου τώρα βρίσκεται ἡ Γεωργία. Εἶναι πιθανόν πώς Σύροι μοναχοί ἀνέπτυξαν τήν ἰδιαίτερη Γεωργιανή (κειμενική) γραφή.
Οἱ Γεωργιανοί ὑπέστησαν εἰσβολή, ὑποδούλωση, κατατρεγμό γιά τήν πίστη τους ἀπό Πέρσες καί διάφορους Μουσουλμάνους, ἀλλά ἐπίσης ἔδωσαν πολλές μάχες ὥσπου νά ἐγκαθιδρύσουν μιά ἑνωμένη μοναρχία. Ἀργότερα ἡ Γεωργία ἔγινε τμῆμα τῆς Ρωσικῆς Αὐτοκρατορίας, κατόπιν στά 1918 μετά τήν Ἐπανάσταση ἀνακηρύχθηκε ἀνεξάρτητη, γιά νά ὑποταχθεῖ τό 1921 στόν Κόκκινο Στρατό καί νά ἀπορροφηθεῖ ἀπό τήν Σοβιετική Ἕνωση. Ἡ Γεωργία εἶναι καί πάλι ἀνεξάρτητη, ἀλλά τό 2008 πολέμησε κατά τῶν Ρωσικῶν στρατευμάτων γιά δύο ἀπό τίς ἐπαρχίες της. Οἱ Γεωργιανοί εἶναι σκληρoτράχηλοι.
Τίς πιό πολλές Κυριακές, ὅτανὀρθοφρονῶ , ὅταν δηλαδή ἔχω προετοιμαστεῖ σωστά, μπαίνω στήν ἐκκλησία νιώθοντας κάπως ἄρρωστος, πληγωμένος. Τοῦτο εἶναι σέ συμφωνία μέ τίς προσευχές πού προηγοῦνται τῆς Θείας Μετάληψης. Εἶναι καλό νά προσέρχεσαι ἁγνός καί νά θεραπεύσαι. Ὁ Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας ἀποκάλεσε τήν Θεία Κοινωνία «φάρμακο ἀθανασίας». Δέν εἶναι κάτι μαγικό· δέν εἶναι μιά δοσολογία . Αὐτή τήν ἐποχή γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση, τήν Πηγή τῆς Ἀθανασίας. Τήν ζωή μας στήν ἐν Χριστῶ ἄφθαρτη Ζωή. Ἐκείνη τήν Κυριακή μου στήν Γεωργία, χρειαζόμουν ἐπίσης τό ἁπλό ψωμί καί κρασί, πού κι αὐτά ἐκεῖνος τά παρέχει. Ἡ Θεία Μετάληψη εἶναι ἕνα δῶρο πού δέν θεωρεῖται δεδομένο.
|
Μετάφραση, Νατάσα Κεσμέτη.
Πηγή: www.fsj.org | www.touchstonemag.com | www.salvo.com
https://www.youtube.com/watch?v=JbqFh3N8JmY
