Τι να πούμε. Φυσικά, είναι άσχημα,
που αναγκαστήκαμε να ζούμε από την ελευθερία μακριά.
Κάπου εκεί κοντά ξεγλίστρησε η εποχή.
Χωρίς εμάς της ήταν πολύ δύσκολο.
Φορούσαμε τους επενδύτες της φυλακής,
και προσπαθούσαμε να μαντέψουμε πίσω από τους τοίχους:
θα νιώθει ενοχές απέναντί μας,
ή μήπως φταίμε πιο πολύ εμείς;…
Μα να, ξανά η χαρούμενη πρωτεύουσα
φλέγεται από πάνω μας με τις φωτιές των αστεριών.
Και όλα, φυσικά, μπορούν να επαναληφθούν,
μα τώρα είμαστε εκατό φορές πιο έξυπνοι.
Μου λένε:
«Ποιητή, σκέψου πιο βαθιά!
Και την σκιά
και το φως της εποχής μετέφερε!»
Και με αυτό το θολό «στοχάσου»
ευθέως εννοούν «δικαίωσε».
Δεν μπορώ τις απώλειες να δικαιώσω,
υπάρχει και μία που είναι πολύ οδυνηρή:
εμείς οι ίδιοι φταίξαμε σε κάτι,
εμείς οι ίδιοι κάπου
χάσαμε
τη μάχη.
1964
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©