Σκοτεινιάζει. Εκτελέστηκε. Φεύγοντας από τον Γολγοθά
κατεβαίνει το πλήθος, στριφογυρίζοντας
μέσα από τις ελιές, σαν μικρό φίδι∙
και οι μητέρες κοιτάζουν, πως στους πρόποδες του βουνού,
μέσα στην ομίχλη παρηγορώντας συνοδεύει ο Ιωάννης
την γκριζομάλλα, γριά Μαρία.
Την βάζει να κοιμηθεί και ξαπλώνει δίπλα της,
μέχρι το πρωί θα ακούει μέσα στ’ όνειρό του
το θρήνο και τη στεναχώρια της.
Τι κι αν έμενε μαζί της ο Χριστός
ξυλουργώντας και τραγουδώντας; Τι κι αν τα δάκρυα αυτά
δεν αξίζουν την εξιλέωσή μας;
Θ’ αναστηθεί ο Υιός του Θεού, μέσα στη λάμψη∙
στον τάφο, την τρίτη ημέρα, όραμα θα συναντήσει τις γυναίκες,
που μάταια αγόρασαν αρώματα∙
τη φωτεινή σάρκα ψηλαφίζει ο Θωμάς∙
από την ευωδία των θαυμάτων η γη θα τρελαθεί,
και πολλοί θα σταυρωθούν.
Κι εσύ Μαρία τι δουλειά έχεις με το παραλήρημα των ψαράδων!
Χωρίς να το καταλαβαίνεις από τη θλίψη σου
οι μέρες κυλούν και όχι την τρίτη,
ούτε την εκατοστή, μα ποτέ δεν θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα
ο μελαψός πρωτότοκος σου, εκείνος που έπλαθε σπουργίτια
στο φως του ήλιου, στη Ναζαρέτ.
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
Смеркается. Казнен. С Голгофы отвалив,
спускается толпа, виясь между олив,
подобно медленному змию;
и матери глядят, как под гору, в туман
увещевающий уводит Иоанн
седую, страшную Марию.
Уложит спать ее и сам приляжет он,
и будет до утра подслушивать сквозь сон
ее рыданья и томленье.
Что, если у нее остался бы Христос
и плотничал, и пел? Что, если этих слез
не стоит наше искупленье?
Воскреснет Божий Сын, сияньем окружен;
у гроба, в третий день, виденье встретит жен,
вотще купивших ароматы;
светящуюся плоть ощупает Фома;
от веянья чудес земля сойдет с ума,
и будут многие распяты.
Мария, что тебе до бреда рыбарей!
Неосязаемо над горестью твоей
дни проплывают, и ни в третий,
ни в сотый, никогда не вспрянет он на зов,
твой смуглый первенец, лепивший воробьев
на солнцепеке, в Назарете.
