Στο διάδρομο του νοσοκομείου στόλισαν ένα έλατο.
Ακόμη κι αυτό στεναχωρήθηκε που βρέθηκε στο ενδιαίτημα του πόνου.
Στην άκρη του παραθύρου μου φαίνεται του Λένινγκραντ το φεγγάρι
Δεν μένει για πολύ: πολλά τα παράθυρα, πολλές κι οι στάσεις.
Σ’ εκείνη τη γριούλα που μόνη της στον κόσμο παλεύει τη συμφορά,
Πάει το φεγγάρι κι ακούει το θρόισμα των προσπαθειών
Να κρύψει από τις διπλανές, από τον άσχημο ταραγμένο ύπνο
Τη διασάλευση της τάξης, την απροσεξία των απαγορευμένων λυγμών.
Όλοι οι άρρωστοι ένιωθαν χειρότερα. Ωστόσο ήταν η παραμονή των Χριστουγέννων.
Αύριο όλοι περιμένουν νέα, επισκέψεις συναντήσεις.
Η ζωή με το θάνατο γειτονεύουν. Το φορείο δεν είναι πάντα άδειο-
Ο ανελκυστήρας τη νύχτα τρίζει με τον ρυθμό των καταβάσεών του.
Αιώνια η χαρά της Παρθένου! Γέννησες απόψε το Βρέφος.
Άλλες ελπίδες για παρηγοριά δεν έμειναν,
Μα είναι τόσο σημαντικές, τόσο τεράστιες, τόσο αναρίθμητες,
Που συγχωρέθηκε και παρηγορήθηκε ο άγνωστος έγκλειστος του υπογείου.
Ακόμη κι εδώ, όπου είναι το έλατο – αιτία δακρύων
(δεν το ήθελαν κι η νοσοκόμα είπε να το πάρουν),
Η καρδιά χτυπά κι ακούει, μέχρι εδώ έφτασε η χαρά:
– Έϊ, ξυπνήστε! Κοιτάξτε, ανατέλλει το άστρο της Βηθλεέμ.
Το μόνο σίγουρο είναι η ανάσα της αγελάδας στο στάβλο,
Η βιασύνη των μάγων και ο άπειρος της Μητέρας αγκώνας,
Που κοίμισε το Βρέφος με το σημάδι του θαμβού στο μέτωπο.
Τα υπόλοιπα είναι απλά ανοησίες, το παρατεταμένο στο ψεύδος εφήμερο.
Τούτης της άρρωστης σάρκας, της ταλαιπωρημένης από τον κάματο και τον πόλεμο,
Τι πιο χρήσιμο κι ελπιδοφόρο από μια τόσο απλά σκιαγραφημένη σκηνή;
Την κατηγορούν όμως, πότε για το κρασί, πότε για κάποιο άλλο φταίξιμο
Και τρέφουν τα μυαλό με ψαροκόκαλο φαγωμένου σχήματος.
Κοιτούσα τι έκανε η μέρα στις δέκα η ώρα:
Ο ορός ήταν εκεί κι έλαμπε, σαν ανόητο μαύρο φαναράκι,-
Εκεί, στο παράθυρο κι έξω απ’ αυτό. Ακουγόταν όμως μέσα στον ύπνο όλων:
Το κουδουνάκι στο έλατο χτυπούσε ένας μικροσκοπικός κωδωνοκρούστης.
Η μέρα που ξεκινούσε ήταν τόσο αδύναμη, αδέξια, απωθητική.
Το χρώμα ήταν κάτι λιγότερο από ροδαλό: από εκείνα τα αδύναμα, τα γλυκά.
Έτσι στο λαιμό της κόρης λάμπει ο αμέθυστος.
Τα ‘χασαν όλοι κοιτάζοντας το μικροσκοπικό και θλιβερό σταυρουδάκι.
Σαν άρχισαν απ’ το κρεβάτι να σηκώνονται, ράθυμα ν’ ανοίγουνε τα μάτια
Μέσα στη χιονοθύελλα πέρασε το τραμ, λάμποντας χρυσαφένιο.
Όλοι σαν παιδιά μαζεύτηκαν στο παραθύρι: – Τι όμορφο τραμ!
Σαν πέρκα που απ’ τ’ αγκίστρι ξέφυγε: πιτσιλωτή, φλεγόμενη.
Κάθισαν να φάνε πρωινό, κουβέντιαζαν, σύντομα κουράστηκαν, ξάπλωσαν.
Από τα παράθυρα η ίδια θέα, το αόρατο Λένινγκραντ.
Ή δεν με είδαν να βουρκώνω από αγάπη.
– Θέλετε κάτι; – Όχι, δεν θέλω τίποτα.
Με κατηγορούν από καιρό ότι τα έργα μου είναι κενά.
Δημιουργός έργων κενών, στο διάδρομο κοιτάζω τους συμπολίτες μου.
Μητέρα του Θεού! Ελέησον με! Μεσίτευσε στον Υιόν σου γι’ αυτό.
Την ημέρα της γεννήσεώς Του κάνε να προσευχηθώ και να κλάψω για όλους!
1985
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (C)
В коридоре больничном поставили ёлку. Она
И сама смущена, что попала в обитель страданий.
В край окна моего ленинградская входит луна
И не долго стои́т: много окон и много стояний.
К той старухе, что бойко бедует на свете одна,
Переходит луна, и доносится шорох стараний
Утаить от соседок, от злого непрочного сна
Нарушенье порядка, оплошность запретных рыданий.
Всем больным стало хуже. Но всё же — канун Рождества.
Завтра кто-то дождётся известий, гостинцев, свиданий.
Жизнь со смертью — в соседях. Каталка всегда не пуста —
Лифт в ночи отскрипит равномерность её упаданий.
Вечно радуйся, Дево! Младенца Ты в ночь принесла.
Оснований других не оставлено для упований,
Но они так важны, так огромны, так несть им числа,
Что прощён и утешен безвестный затворник подвальный.
Даже здесь, в коридоре, где ёлка — причина для слёз
(Не хотели её, да сестра заносить повелела),
Сердце бьётся и слушает, и — раздалось, донеслось:
— Эй, очнитесь! Взгляните — восходит Звезда Вифлеема.
Достоверно одно: воздыханье коровы в хлеву,
Поспешанье волхвов и неопытной Матери локоть,
Упасавшей Младенца с отметиной чудной во лбу.
Остальное — лишь вздор, затянувшейся лжи мимолётность.
Этой плоти больной, извреждённой трудом и войной,
Что нужней и отрадней столь просто описанной сцены?
Но — корят то вином, то другою какою виной
И питают умы рыбьей костью обглоданной схемы.
Я смотрела, как день занимался в десятом часу:
Каплей был и блестел, как безсмысленный чёрный фонарик, —
Там, в окне и вовне. Но прислышалось общему сну:
В колокольчик на ёлке названивал крошка-звонарик.
Занимавшийся день был так слаб, неумел, неказист.
Цвет — был меньше, чем розовый: родом из робких, не резких.
Так на девичьей шее умеет мерцать аметист.
Все́ потупились, глянув на кроткий и жалобный крестик.
А как стали вставать, с неохотой глаза открывать —
Вдоль метели пронёсся трамвай, изнутри золотистый.
Все́ столпились у окон, как дети: — Вот это трамвай!
Словно окунь, ушедший с крючка: весь пятнистый, огнистый.
Сели завтракать, спорили, вскоре устали, легли.
Из окна вид таков, что невидимости Ленинграда
Или невидали мне достанет для слёз и любви.
— Вам не надо ль чего-нибудь? — Нет, ничего нам не надо.
Мне пеняли давно, что мои сочиненья пусты.
Сочинитель пустот, в коридоре смотрю на сограждан.
Матерь Божия! Смилуйся! Сына о том же проси.
В день рожденья Его дай молиться и плакать о каждом!
<1985>
