Written by 2:08 pm Ιστορία

Όταν το κόμμα αποφάσιζε τι είδους μουσική πρέπει να ακούει ο λαός

Ενημερωτικό σημείωμα του Τμήματος επιστήμης και κουλτούρας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε για «τον αρνητικό ρόλο στην υπόθεση της κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης» της δυτικής χορευτικής και τραγουδιστικής μουσικής.

2 Αυγούστου 1954

Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Σ.Ε.

Το τελευταίο διάστημα στο Τμήμα επιστήμης και κουλτούρας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε άρχισαν να καταφτάνουν ενδείξεις αναφορικά με τη νέα εξαιρετικών διαστάσεων διάδοση στην καθημερινή ζωή της δυτικής τραγουδιστικής και χορευτικής μουσικής. Η τελευταία ακούγεται καθημερινά κατά την διάρκεια πολλών ωρών στις κατασκηνώσεις των πιονιέρων, στα σανατόρια, στους οίκους ανάπαυσης, στους θερινούς κήπους και πάρκα, στα τραίνα, στα γήπεδα κλπ, δηλαδή εκεί σε μέρη αναψυχής με μεγάλη συγκέντρωση του πληθυσμού.

Κύριος «εισαγωγέας» αυτής της αμερικανικής, αγγλικής και γερμανικής μαζικής μουσικής είναι ο μουσικός δίσκος.

Στα μέσα του προηγούμενου έτους με απόφαση του πρώην υπουργού πολιτισμού της Ε.Σ.Σ.Δ συντρόφου Πονομαρένκο η χορευτική μουσική άρχισε να μεταδίδεται πιο πλατιά από το ραδιόφωνο, αυξήθηκε και η παραγωγή μουσικών δίσκων αυτού του είδους.

Παρόλα αυτά, εάν στο ραδιόφωνο οι εγγραφές σύγχρονης χορευτικής μουσικής στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μεταδίδονται σε συγκεκριμένη αναλογία (με τις εγγραφές σοβιετικής μουσικής, ελαφρά χορευτικής ρωσικής μουσικής), στα μέρη μαζικής αναψυχής, όπου ουσιαστικά απουσιάζει οποιοσδήποτε έλεγχος, οι «δυτικές» εγγραφές έγιναν βασικές στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις. Για άλλη μια φορά γνώρισαν μεγάλη διάδοση μεταξύ της νεολαίας, καθορίζοντας τις προτιμήσεις της, προκαλώντας μη υγιή αντίδραση όσον αφορά την απόκτηση ειδικά τέτοιων δίσκων, αυξημένο ενδιαφέρον για τις μουσικές εκπομπές των ξένων ραδιοσταθμών κλπ.

Όπως έδειξε η επιθεώρηση, οι εμπορικές οργανώσεις, λόγω των εμπορικών τους συμφερόντων, αξιοποιώντας το ενδιαφέρον αυτό, άρχισαν ενεργά να επιδρούν και στην αγορά δίσκων από τα εργοστάσια. Προς απόδειξη των ανωτέρω αρκεί να παραθέσουμε ορισμένα νούμερα. Εάν το Α’ τρίμηνο του 1953 τα εργοστάσια παρήγαγαν 1071 χιλιάδες δίσκους χορευτικής μουσικής, τότε στο Β’ τρίμηνο του ιδίου έτους παρήχθησαν 1695 χιλιάδες δίσκων αυτής της θεματολογίας. Αυτή η απότομη αύξηση παραγωγής δίσκων χορευτικής μουσικής – σε βάρος όλων των άλλων ειδών – σε κάποιο βαθμό μπορεί να γίνει ανεκτή. Παρόλα αυτά την προσοχή μας τραβάει ένα άλλο γεγονός: εάν το Α’ τρίμηνο του 1953 από το 1071 χιλιάδες δίσκων η δυτική μουσική αποτελούσα μόνο με 27 χιλιάδες δίσκους, τότε στο Δ’ τρίμηνο του ιδίου έτους ο αριθμός τους έφτασε τις 327 χιλιάδες, ενώ το Α’ τρίμηνο του 1954 τις 665 χιλιάδες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το 1954 η παραγωγή δυτικών δίσκων αποτελούσε περισσότερο από το 50% της συνολικής παραγωγής ελαφράς μουσικής.

Στα καταστήματα του λιανεμπορίου σε μεγάλες ποσότητες διατέθηκαν προς πώληση παλιές μετεγγραφές και εν μέρει νέες εγγραφές αμερικανικής, αγγλικής, γερμανικής χορευτικής μουσικής.

Τα τμήματα πώλησης δίσκων στα καταστήματα σχεδόν εξ ολοκλήρου «στράφηκαν» προς τις πωλήσεις αυτών ειδικά των δίσκων. Όπως δείχνει και η πρακτική, οι πωλητές των καταστημάτων αυτών είχαν άριστη γνώση αυτών των δίσκων, ενώ την ίδια στιγμή δεν γνωρίζουν τίποτα για τους υπόλοιπους, ενώ αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό κάθε άλλη «σοβαρή» μουσική, εκφράζοντας συχνά την γνώμη τους στους αγοραστές.

Όλα αυτά οδήγησαν στο ότι αυξήθηκε κατά 25 φορές (μέσα σε ένα χρόνο!) η παραγωγή δυτικής χορευτικής μουσικής και παρόλα αυτά δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ζήτηση που υπάρχει για δίσκους αυτού του είδους. Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύτηκαν πολλά συνεταιριστικά ραδιόφωνα, τα οποία άρχισαν να εκδίδουν με ημιπαράνομο τρόπο δίσκους αυτής της δυτικής χορευτικής μουσικής, αλλά και δίσκους των Λεσένκο, Βερτίνσκι κ.ά. γύρω από τα καταστήματα που πωλούν δίσκους, αλλά και στις λαϊκές αγορές, για παράδειγμα του Λένινγκραντ, του Λβοφ και άλλων πόλεων γνωρίζει ευρεία διάδοση το «κάτω από το τραπέζι» εμπόριο τέτοιων δίσκων.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι παρόμοια φαινόμενα μπορούν να διαδραματίσουν αρνητικό ρόλο στην υπόθεση της κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης των πλατιών μαζών και πριν απ’ όλα, της σοβιετικής νεολαίας, θεωρούμε αναγκαία:

Να υποδείξουμε στο Υπουργείο Πολιτισμού της Ε.Σ.Σ.Δ και στο Υπουργείο Εμπορίου της Ε.Σ.Σ.Δ την λανθασμένη πολιτική παραγωγής δίσκων ελαφράς μουσικής και να τους προτείνουμε να επανεξετάσουν το πρόγραμμα παραγωγής τους.

Να προτείνουμε στη Γενική Διεύθυνση Λογοτεχνία (σύντροφο Ομελτσένκο) να ενισχύσει τον έλεγχο πάνω στην έκδοση δίσκων διαφόρων συνεταιριστικών οργανώσεων και άλλων παρόμοιων οργανισμών, που δεν έχουν το δικαίωμα έκδοσης δίσκων.

Να προτείνουμε στο Υπουργείο Πολιτισμού της Ε.Σ.Σ.Δ, στην Πανενωσιακή Κεντρική Ένωση Συνδικάτων, στην Κ.Ε. της Πανενωσιακής Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας, μέσα από τα όργανά τους κατά τόπους να ενισχύσουν τον έλεγχο για την μετάδοση δίσκων στους χώρους μαζικής αναψυχής (σανατόρια, αστικά πάρκα, παιδικούς σταθμούς κλπ).

Να προτείνουμε στις εφημερίδες «Πράβντα» και «Σοβιέτσκαγια κουλτούρα» να δημοσιεύσουν άρθρα επί του συγκεκριμένου ζητήματος σε ένα από τα αμέσως προσεχή τους τεύχη.

Ο αναπληρωτής προϊστάμενος του Τμήματος επιστήμης και κουλτούρας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε

Π. Ταράσοφ

Ο προϊστάμενος του τμήματος

Μπορίς Γιαρουτσόφσκι

Απόφαση: «Ο Τ. Ταράσοφ παρακαλείται να αναφέρει προσωπικώς. Σολοφιόφ. 06/08.1954»

Σημειώσεις επί του εγγράφου: «Να δοθεί στο Τ. Ποσπέλοφ, Π.Ν. Μάλιν. 02/08/1954. «Να τεθεί στο αρχείο. Έγινε σύσκεψη με τον συν. Ποσπέλοφ. Α. Σολοφιόφ. 16/07/1954».

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©

(Visited 25 times, 1 visits today)
Close