Κι αν κάποτε στη χώρα τούτη αποφασίσουν
Ένα μνημείο να μου στήσουν,
Θα συμφωνήσω με τούτη τη γιορτή
Με μία μόνο προϋπόθεση
Στη θάλασσα, όπου γεννήθηκα δίπλα να μη το βάλουν
Μαζί της κόπηκε και η τελευταία μου σχέση,
Μήτε σ’ εκείνο τον παλιό κορμό στον κήπο των αυτοκρατόρων,
Όπου η σκιά χωρίς ελπίδα με αναζητά,
Μα εδώ, όπου ώρες τριακόσιες στάθηκα
Κι εκεί, όπου δεν άνοιξαν την κλειδαμπαρωμένη πόρτα.
Γιατί φοβάμαι ακόμη πως μες του θανάτου την μακαριότητα,
Να ξεχαστεί το βροντερό των μαύρων αυτοκινήτων πέρασμα,
Να λησμονηθεί πως βαριεστημένα έκλεινε η πόρτα
Κι ούρλιαζε σαν πληγωμένο αγρίμι η γριούλα.
Κι από τις ακίνητες, τις χάλκινες τις βλεφαρίδες
Σαν δάκρυα ας κυλάει το χιόνι που λιώνει,
Κι ας γουργουρίζει μακριά της φυλακής το περιστέρι,
Κι ήρεμα στο Νεβά ας πλέουν τα καράβια.
Μετάφραση από τα Ρωσικά
Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Το μνημείο της Άννας Αχμάτοβα στην Αγία Πετρούπολη τοποθετήθηκε ακριβώς απέναντι από την διαβόητη φυλακή «Κρεστί», μπροστά στην πύλη της οποίας η ποιήτρια στάθηκε 300 ολόκληρες ώρες, προκειμένου να πληροφορηθεί την τύχη του μονάκριβου γιου της Λεβ και του δευτέρου συζύγου της Νικολάι Πούνιν. Το σύνολο των ωρών μας το κοινωνεί η Αχμάτοβα στο ποίημα της «Ρέκβιεμ».
Στη συμβολή των οδών Σπαλέρναγια και Ροβεσπιέρου, το μνημείο τοποθετήθηκε το 2006 και είναι έργο της γλύπτριας Γκαλίνας Ντοντόνοβα και του αρχιτέκτονα Βλαντίμιρ Ρεππό.
А если когда-нибудь в этой стране
Воздвигнуть задумают памятник мне,
Согласье на это даю торжество,
Но только с условьем – не ставить его
Ни около моря, где я родилась:
Последняя с морем разорвана связь,
Ни в царском саду у заветного пня,
Где тень безутешная ищет меня,
А здесь, где стояла я триста часов
И где для меня не открыли засов.
Затем, что и в смерти блаженной боюсь
Забыть громыхание черных марусь,
Забыть, как постылая хлопала дверь
И выла старуха, как раненый зверь.
И пусть с неподвижных и бронзовых век
Как слезы, струится подтаявший снег,
И голубь тюремный пусть гулит вдали,
И тихо идут по Неве корабли.
