Γύρω παντού της νύχτας το σκοτάδι.
είναι πολύ νωρίς στον κόσμο,
αμέτρητα τ’ αστέρια στον ουρανό,
και το καθένα σα μέρα θα ‘φεγγε
της γης το σκότος αν δεν υπήρχε,
αν το Πάσχα δεν αποκοιμιόταν
διαβάζοντας το Ψαλτήρι.
Γύρω υπάρχει της νύχτας το σκοτάδι.
είναι τόσο νωρίς στον κόσμο
που η πλατεία ξάπλωσε στην αιωνιότητα
από τη διασταύρωση μέχρι τη γωνιά,
η αυγή και η ζεστασιά,
απέχουν μια χιλιετία.
Η γη είναι ακόμη θεόγυμνη
και τις νύχτες δεν το έχει σε τίποτα
να κουνάει τις καμπάνες
και να σιγοντάρει τους ψαλτάδες.
Και από την Μεγάλη Πέμπτη
μέχρι το Μεγάλο Σάββατο
το νερό λυσσομανά στις όχθες
και πλέκει δίνες.
Το δάσος είναι γυμνό και ξέσκεπο
και στα Πάθη του Χριστού
σαν σώμα πιστών, στέκεται
μαζί με το πλήθος των κορμών των πεύκων.
Στην πόλη όμως, σε μια μικρή
περιοχή, σαν σε συγκέντρωση,
τα δέντρα κοιτάζουν γυμνά
τα κάγκελα της εκκλησιάς.
Και το βλέμμα τους προδίδει την φρίκη.
Καταλαβαίνεις την ταραχή τους.
Οι κήποι βγαίνουν από τους φράχτες,
κουνιέται της γης ο φλοιός:
θάβουν το Θεό.
Και στην Ωραία Πύλη βλέπουν φως,
και μαύρο φόρεμα και μια σειρά κεριών,
κλαμένα πρόσωπα –
κι άξαφνα συναντούν τη λιτανεία
που ξεπροβάλει απ’ τον Επιτάφιο,
και δύο σημύδες στην πύλη
πρέπει να παραμερίσουν.
Περνάει η πομπή από τα σπίτια μπροστά
στου δρόμου την άκρη,
και φέρνει από το δρόμο στο βεράντα
την άνοιξη, την ανοιξιάτικη κουβέντα
και τον αγέρα με τη γεύση των πρόσφορων
και της εαρινής μέθης.
Ο Μάρτιος το χιόνι σκορπίζει
στo νάρθηκα πλήθος σακάτηδων,
θαρρείς κι ήρθε ένας άνθρωπος
που έφερε κι άνοιξε την κιβωτό
και μοίρασε όλα τα υπάρχοντά του.
Η ψαλμωδία κρατάει ως την αυγή
Και αφού έκλαψαν πολύ,
Γαλήνεψαν μέσα τους
στην ερημιά κάτω από τις καντήλες
το Ψαλτήρι ή ο Απόστολος.
Τα μεσάνυχτα όμως σιωπά η πλάση και η σάρκα
ακούγοντας της άνοιξης τον ήχο,
πως μόλις τώρα έμαθαν
ότι ο θάνατος μπορεί να νικηθεί
με της Ανάστασης τη δύναμη.
1946
Από τον ποιητικό του κύκλο “Τα ποήματα του Δόκτωρα Ζιβάγκο”
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
