Τυλιγμένη,
σ’ ένα φαρδύ μεγάλο χράμι
στέκεται εκείνη. Θα νόμιζε κανείς, πως μια λεύκα
είναι δίπλα της.
Μα έτσι δείχνει. Δεν υπάρχει λεύκα.
Κι εκείνη όμως η ίδια, πρόθυμα θα μεταμορφωνόταν σ’ αυτή
αλλά κατά πως θέλει ο θρύλος –
μόνο και μόνο για να μην ακούσει:
– Τι βλέπεις εκεί;
– Τι βλέπω, απερίσκεπτοι άνθρωποι;
Βλέπω την ανοιχτή θάλασσα. Είναι εύκολο να μαντέψεις.
Η θάλασσα και αυτό ήταν όλο. Ή είναι λίγο αυτό,
ώστε εγώ να πενθώ αιώνια κι εσείς να ενοχλείστε
από την περιέργεια;
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
ЖЕНСКАЯ ФИГУРА
Отвернувшись,
в широком большом покрывале
стоит она. Кажется, тополь
рядом с ней.
Это кажется. Тополя нет.
Да она бы сама охотно в него превратилась
но примеру преданья –
лишь бы не слушать:
– Что ты там видишь?
– Что я вижу, безумные люди?
Я вижу открытое море. Легко догадаться.
Море – и все. Или этого мало,
чтобы мне вечно скорбеть, а вам – досаждать
любопытством?
